Vanaf de start in 2013 zijn projectmedewerkers Tertia Hulst en Helen-José Meijer betrokken bij MEE op Weg. Hun jarenlange ervaring bij MEE op verschillende terreinen benutten zij om MEE op Weg tot een succes te maken: van het werven van maatjes en het maken van goede matches tot het begeleiden en overzicht houden op alle trajecten. Inmiddels is het MEE op Weg team versterkt met Nicolas Lowijs (eerst als maatje en sinds 2018 als medewerker) en heeft MEE op Weg in Rotterdam Rijnmond al meer dan vijfhonderd trajecten afgerond. Dankzij de maatjes van MEE op Weg zijn er dus meer dan vijfhonderd kinderen, jongeren en volwassenen in staat om zelfstandig naar school, werk of sport te reizen. Zij zijn niet langer afhankelijk van speciaal vervoer.

In 2018 zijn er ruim honderd certificaten uitgereikt aan deelnemers van MEE op Weg. Uit evaluatie blijkt dat deelnemers zelfstandiger zijn geworden en meer zelfvertrouwen hebben gekregen. Jiska, Manon en Dorien zijn maatjes voor MEE op Weg. Jiska en Dorien zitten in het eerste jaar van de opleiding Social Work en Dorine is eerstejaars Health en Social Work. Samen met Helen-José ging ik met hen in gesprek.

Een stage met een positieve insteek
Jiska: “We kregen aan het begin van het schooljaar een lijst met stages om uit te kiezen. Ik wilde graag iets met jongeren doen en daarmee viel al direct een groot deel van de lijst af. Ik was op zoek naar een stage met een positieve insteek. Niet de nadruk op wat niet kan, maar op wat we nog kunnen bereiken. Zo kwam ik terecht bij MEE. Met lichte twijfel, want ik dacht dat het misschien te weinig inhoud en uitdaging zou bieden. Niets is minder waar. Het succes van het reistraject hangt voor een groot deel af van de ouders, dus het is van groot belang om hun vertrouwen te winnen en ze bij het traject te betrekken. Op dit moment begeleid ik twee deelnemers. De deelnemers zijn tijdens het reizen totaal anders dan ik had verwacht. Vaak zijn ze enorm enthousiast, omdat ze eindelijk iets zonder hun ouders ondernemen en hun eigen ding doen. Je ziet ze als persoon en de eigenschappen die bij ze horen en niet de beperking. Ieder mens is uniek, dat geldt natuurlijk net zo goed voor mensen met een beperking.”

Loslaten
Manon en Dorine sluiten zich hierbij aan. Manon vult aan: “Je moet ouders leren los te laten, dat is een deel van het proces. In stapjes neem ik ouders mee in het traject door na elke reis de voortang te laten zien, zodat ook hun vertrouwen groeit.” “Die stapjes zijn zo waardevol, het geeft de gelegenheid om elk succes te vieren”, vult Helen-José aan. Manon: “Soms duurt het even voordat je echt contact kunt maken met een deelnemer. Ik loop twee volle dagen per week stage bij MEE op Weg en het is per deelnemer verschillend hoeveel contact iemand met jou wil en kan maken. Bij een MEE op Weg traject komt veel meer kijken dan alleen de route per fiets of OV. Het gaat ook over sociale vaardigheden: hoe gedraag je je in de tram, bijvoorbeeld. Ik vind het belangrijk dat de jongeren leren om de buschauffeur te groeten. Laatst had ik een deelnemer die dit helemaal niks vond. Ik ben met hem voorin de bus gaan zitten en samen hebben we gekeken wat andere reizigers doen als ze instappen. Toen vond hij het lang niet meer zo vreemd.

Onderdeel van elk traject is ook om iets aan een vreemde te vragen. Dit is voor veel deelnemers een enorme drempel maar wel ontzettend belangrijk. Van al die kleine en grotere stappen zie je het zelfvertrouwen toenemen. En dat zelfvertrouwen helpt ze niet alleen op de fiets of in de tram om meer te bereiken en gelukkiger te zijn. Als we na een reis thuis komen, vragen ouders direct aan mij hoe het ging. Ik leg die vraag dan onmiddellijk bij de deelnemer neer, want die kunnen ze prima zelf beantwoorden.”

Zelfstandig en zelfredzaam
Dorine koos ervoor om haar stage bij MEE op Weg in te vullen omdat ze graag bijdraagt aan de zelfstandigheid en zelfredzaamheid van de deelnemers van MEE op Weg. “Dat is iets waarmee ze de rest van hun leven verder kunnen. Voor jongeren met een beperking geldt over het algemeen wel dat er in hun leven veel focus is op wat niet goed gaat. Het is prettig om met iets positiefs bezig te zijn. Hun zelfvertrouwen zie je groeien. Ik vind het mooi om te zien hoe een deelnemer die eerst heel stil was, nu bij het openen van de deur enthousiast groet en vraagt hoe het met mij gaat. Vaak werkt het ook goed om wat af te wachten. Als je zelf stil bent is er ruimte voor hen om te beginnen met praten.”

Meer dan alleen leren reizen
Dat MEE op Weg veel meer is dan alleen het leren van de reis, wordt ook regelmatig bewezen. Zo vertelt Jiska over haar contact met een deelnemer. “Het gaat om een meisje van mijn leeftijd die al een tijdje niet meer buiten kwam. Op de één of andere manier ziet zij mij, denk ik, vanwege mijn leeftijd en mijn rol veel minder als een bedreiging maar meer als een gelijke. En dat biedt ingang. In het begin wilde ze niets van mij weten, maar ik kwam niet voor lastige gesprekken. Juist voor iets heel luchtigs: een fietstochtje naar het winkelcentrum. Die tochtjes maken we nu elke week samen. We praten over dingen die bij onze leeftijd passen. Ze is er weer uit, komt buiten. En langzaam aan begint ze steeds meer te vertellen. Ze neemt mij in vertrouwen en dat vind ik zo bijzonder. Weinig uitdaging? Absoluut niet!”

Helen-José: “De verhalen van Jiska, Manon en Dorine staan symbool voor alle MEE op Weg-trajecten tot nu toe. Elk traject bestaat uit maatwerk, persoonlijke aandacht, soms omgaan met weerstand en denken in creatieve oplossingen. Ouders geven terug in de evaluaties dat zij door het traject van MEE hebben geleerd dat hun kind meer kan dan dat zij zelf aanvankelijk dachten.”